Το σπουδαίο δεν είναι να αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν «άλλη», αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή…

252

γράφει η Ιωάννα Αμαξηλάτη

Θόρυβος, άγχος, κούραση, πρωινό ξύπνημα, μία ώρα οδήγηση μέσα στο αυτοκίνητο (εκεί που πολλές φορές τρως το πρωϊνό σου ή εάν είσαι γυναίκα βάφεσαι), μποτιλιάρισμα, κόσμος, βοή, καυσαέρια, παγώνεις το χειμώνα, κολλάς το καλοκαίρι, όλοι βρίζουν για το ποιος έχει προτεραιότητα, φτάνεις στη δουλειά σου, μιζέρια, άλλη μια ημέρα δουλειάς, μέχρι πότε; Τρως ότι βρεις, συσκευασμένες βλακείες ή παραγγέλνεις σουβλάκια και σκέφτεσαι ότι πρέπει να κάνεις και δίαιτα, μετά πάλι πίσω, κούραση, φτάνεις σπίτι, πρέπει να πας σουπερμάρκετ, να δεις εάν όλα στο σπίτι είναι εντάξει, μετά γυμναστήριο, μπάνιο, ύπνος,.. και ξανά από την αρχή .. Επιτέλους Σαββατοκύριακο, ψώνια για το σπίτι, ψώνια προσωπικά, καταστήματα γεμάτα κόσμο, πανικός, κούραση για να διαλέξεις από την πληθώρα που υπάρχει, σειρά στο ταμείο, επιστροφή στο σπίτι, μπάνιο, βγαίνουμε για βόλτα … μποτιλιάρισμα πάλι, πρέπει να έχεις κλείσει τραπέζι… γυρίζεις σπίτι, απαντάς σε μηνύματα, βλέπεις το fb … και;

 

Γιατί έχω την αίσθηση ότι όλα είναι πολλά… πολλά αυτοκίνητα, πολλά μαγαζιά, πολλές επιλογές, μόνο τα λεφτά είναι λίγα… μα τι έχουμε κάνει; πως έχουμε φτιάξει τη ζωή μας έτσι ώστε να μην υπάρχει ποιότητα!

Εδώ και πολλά χρόνια αισθάνομαι ότι όλα είναι « πολλά». Ζούμε στην εποχή που τα θέλουμε όλα, που «είμαστε» πολλά μαζί! Αχόρταγοι, τελειομανείς, ερασιτέχνες της ζωής που συνέχεια θέλουμε κάτι, που έχουμε ξεχάσει να ζούμε για εμάς, για να ευχαριστούμε τον εαυτό μας, για να μάθουμε να είμαστε ευχαριστημένοι με αυτά που πραγματικά χρειαζόμαστε. Γεμίζουμε τις ντουλάπες μας με ρούχα, άπειρα ρούχα, πολλά ρούχα, αρρώστια! Ρούχα για το γραφείο, ρούχα για την έξοδο, ρούχα για την άσκηση, βιτρίνες για ρούχα, για έπιπλα για τεχνολογία για gadgets. Η ζωή σε ένα ρυθμό χωρίς  οξυγόνο, δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε. Κουραστήκαμε να τρέχουμε για το καλύτερο, για το πιο ακριβό, για το πιο ωραίο, τελειομανείς, και .. και .. και η ζωή περνάει!

 

Είναι αστείο ότι μέσα σε όλη αυτή τη δυστυχία έρχεται ο κορωνοϊός και η καραντίνα για να μας θυμίσουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος να ζήσεις εκτός από τους φρενήρεις ρυθμούς που σου έχουν μάθει μέχρι τώρα … Ζήσε ξαπλωμένος στον καναπέ σου, διάβασε ένα βιβλίο, μαγείρεψε με όλη την τέχνη σου, μύρισε ότι φτιάχνεις, απόλαυσε το φαγητό σου, δεν είσαι στο lunch time του γραφείου, ξεκουράσου μεσημέρι, κοίταζε το ταβάνι χωρίς να έχεις να κάνεις κάτι, κάνε ένα τέλειο μπάνιο με όλα τα ωραία αφρόλουτρα που βρίσκονται μέσα στα τόσα πολλά μπουκαλάκια του μπάνιου σου, τέντωσε το κορμί σου, απόλαυσε το σπίτι σου, το χώρο σου, τη βιβλιοθήκη σου, αγκάλιασε ζεστά το παιδί σου, φίλα τρυφερά το σύντροφό σου .. μάθε να ζεις.

 

Δε χρειαζότανε ο κορωνοϊός να έρθει να σου το μάθει. Αφού το ξέρεις είμαστε θνητοί, πόσο θα κρατήσει το πανηγύρι που λέγεται ζωή; Όχι, όχι αυτό δεν είναι άρθρο πεσιμιστικό, είναι ένα άρθρο για αναδιοργάνωση. Ευτυχώς αυτό το “κακό” που ήρθε είναι για όλους οπότε μπορεί αυτοί που μας ορίζουν να ρίξουν λίγο νερό στο κρασί τους και να μας δώσουν λίγη ελευθερία ακόμη γιατί είμαστε άνθρωποι, έχουμε συναίσθημα, αγαπάμε τον έρωτα, τη φύση, τη θάλασσα την ίδια τη ζωή! Μη μας την παίρνετε πίσω, αφήστε μας να ζήσουμε, δεν είναι ανάγκη να βιώνουμε μια ζωή με κρίσεις πανικού, φοβίες και άγχος. Μία ζωή τυραννισμένη μέσα στο φόβο και την ανησυχία.

Ακόμη και η γη ηρέμησε όταν ηρεμήσαμε και εμείς. Δεν χρειάζεται να καταλάβουμε τι χάνουμε μόνο όταν έρχεται το τέλος.

Πάντα σκεφτόμουν ότι θα ήθελα να ζω σε μια άλλη εποχή.. όχι πολύ παλιά, όχι σε χρόνια με πολέμους, να μωρέ εκεί γύρω στο 1960, πέρασε ο πόλεμος, λίγη η τεχνολογία, χωρίς πολλά code, χωρίς πολλά pin, χρόνια περισσότερης αθωότητας, χρόνια επαφής με τον έρωτα, με πολύ roc και όχι τόσο ποικιλομορφία. Αυτή η ποικιλομορφία κουράζει, η τελειομανία κουράζει, το δήθεν κουράζει.

Θέλω να τελειώσω αυτές τις αράδες με ένα γνωμικό του Σεφέρη.

«Το σπουδαίο δεν είναι να αλλάξουμε τη ζωή μας, ονειροπολώντας μιαν «άλλη» αλλά να κάνουμε να λαλήσει τούτη η ζωή, όπως μας δόθηκε, την καθημερινή, την ταπεινή, την ανθρώπινη, όπου το καθετί που μπορούσε να γυρέψουμε πρέπει να υπάρχει».

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store Get it on Google Play

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ