”Ένα πάρτυ για το τέλος”, του Μάριου Καρακατσάνη

260
Έποικα γούν τούτου γε σμικρώ τινι αυτώ τούτω σοφώτερος είναι, ότι α μη οίδα ουδέ οίομαι ειδέναι.
(Φαίνομαι λοιπόν λίγο σοφότερος από εκείνους, επειδή δεν υποκρίνομαι ότι ξέρω αυτά που δεν ξέρω.)
Σωκράτης
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου Καρακατσάνη
Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που αγνοεί πολλά. Υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω, που θαρρούν πως είναι αλώβητοι. Υπάρχουν πολλοί που ακόμα θεωρούν πως ο Covid δεν υπάρχει. Πως τα πάντα είναι μια τρομερή συνομωσία για να ελέγξουν-απομονώσουν-χαλιναγωγήσουν τον πληθυσμό.
Στις συνομωσίες προφανώς πιστεύω και εγώ. Δεν έχω ουδεμία αυταπάτη ό,τι ζούμε σε έναν κόσμο αγγελικά πλασμένο. Επί του παρόντος όμως δεν θα επεκταθώ καθόλου σε αυτό. Γιατί πολύ απλά αυτό το ποστ ήδη προμηνύεται πως θα βγει σεντόνι και εγώ επιθυμώ να επικεντρωθώ αλλού.
Πέμπτη 1 Απριλίου έκανα σε ιδιωτικό κέντρο το μοριακό τεστ Covid, ενώ την Παρασκευή 2 Απριλίου έκανα και το απλό. Την Παρασκευή βγήκε το αποτέλεσμα αυθημερόν του απλού, ενώ το απόγευμα μου στάλθηκαν με email τα αποτελέσματα και του μοριακού που είχα κάνει την προηγούμενη μέρα. Αρνητικά και τα δύο.
Εδώ επιτρέψτε μου να σας πω ελάχιστα λόγια για τον οργανισμό μου. Δεν ανήκω σε καμία ευπαθή ομάδα. Δεν έχω προβλήματα υγείας και ανέκαθεν αρρώσταινα μια φορά κάθε 4 με 5 χρόνια. Βέβαια όταν αρρώσταινα με έπαιρνε ο διάολος, αλλά οκ κράταγε 3-4 μέρες, έκανα και λίγο κόλαση την ζωή των άτυχων που με φρόντιζαν, γιατί πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις πέφτουν οι άμυνες μου και μεταμορφωνόμουν λιιιιιιγο σε έναν επιρρεπή πουρέ που πέφτει ψυχολογικά, οπότε χρειαζόμουν και πολύ υπομονή, εκτός από φροντίδα! Έκανα πολεμικές τέχνες από πολύ μικρός όπως Taekwondo και Muay Thai και γενικότερα λόγω και της μηχανόβιας ζωής μου, όπου με βροχές και κρύο εγώ θα ήμουν στον δρόμο, το σώμα μου ήταν αρκετά σκληραγωγημένο. Χώρια το σκάλωμα που είχα (και εδώ που τα λέμε έχω ακόμα!) πως αν αύριο μεθαύριο γίνει πόλεμος πώς θα επιβιώσουμε. Έτσι σχεδόν ποτέ δεν άνοιγα air-condition, ρε δε πα να έκανε έξω -6, εγώ μέσα ήμουν με την κουβερτούλα μου μια χαρά ζεστά. Ούτε 10 παπλώματα, 5 κουβέρτες και ένα κλιματιστικό, ούτε τίποτα.
Εν πάση περιπτώσει το νόημα νομίζω ό,τι το πιάσατε. Δεν με λες σε καμία των περιπτώσεων ευαίσθητο οργανισμό. Ακόμα και το τσιγάρο που πλέον έκλεισα 6 ολόκληρους μήνες από την ημέρα που το έκοψα, όταν το έκανα, το πακέτο το κρατούσα 3 μέρες. Δεν ήταν κάτι τραβηγμένο. Αλκοόλ ποτέ ούτε μυρωδιά και σε καμία μορφή, ούτε επίσης ναρκωτικά. Αν πρέπει οπωσδήποτε να προσάψω κάτι αυτό θα ήταν η διατροφή μου. Εκεί ναι υπάρχει ένα μελανό σημείο το οποίο όμως δεν μπορώ να ξέρω σε τι ποσοστό. Το 99% τις διατροφής μου αποτελείται από κρέας. Επίσης πολλά σουβλάκια, πολύ πίτσα και γενικά σκουπιδοφαγητό. Για αυτό και έχω πανύψηλο αιματοκρίτη όπως επίσης και ακόμα πιο υψηλή Φεριτίνη. Που όμως δεν έχουν καμία σχέση με τον Covid. Θα πεθάνω από εγκεφαλικό μεγαλώνοντας, αλλά όχι από κορονοϊό! ΧΑ! Στην έσκασα κοβιντάκο! Αμ πως! Θα πεθάνω με τον δικό μου τρόπο! (black humor).
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου Καρακατσάνη
Θα μου πείτε τότε γιατί σας τα λέω. Μα φυσικά γιατί πολλοί εκεί έξω νιώθουν ακριβώς το ίδιο με εμένα και νομίζουν πως είναι ταύροι και άφθαρτοι και κάνουν πάρτυ. Μέχρι που ξαφνικά…. Πάρτη και εσύ να γουστάρεις!!!!! Άφθαρτε πλην κρεβατομένε “ταυράκo”…
Και επιστρέφουμε στο κυρίως θέμα μας….
Ο λόγος που έκανα διπλές εξετάσεις, ήταν επειδή είχα αρχίσει να μην νιώθω πολύ καλά από την Πέμπτη. Λίγος πυρετός, ζαλάδα και λίγη κόπωση. Και έρχεται η Κυριακή. Όπου όχι μόνο τα λίγα έγιναν πολλά (39 πυρετός), αλλά προστέθηκαν και αφόρητοι πόνοι σε όλο το σώμα με επίκεντρο στα πλάγια λίγο μετά την μέση. Γεγονός που με έκανε να νομίζω πως περνάω για άλλη μια φορά κολικό νεφρού. Ναι για τέτοιο πόνο μιλάμε.
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου ΚαρακατσάνηΜην έχοντας άλλη επιλογή, καλώ ασθενοφόρο και μετά από 2 ώρες περίπου (μπορεί και 3), έρχονται και με τσουβαλιάζουν για το πρώτο εφημερεύον νοσοκομείο. Φυσικά με αντιμετώπισαν ως πιθανό κρούσμα. Με πήγαν με αναπηρικό καροτσάκι (ήταν αδύνατον να περπατήσω από τον πόνο) στο λοιμωδών του Λαϊκού νοσοκομείου, όπου και με άφησαν ευχόμενοί μου γρήγορη ανάρρωση.
Σας ευχαριστώ ρε παιδιά αλλά εγώ εδώ ήρθα γιατί έχω κολικό! Μη κολλήσω και τίποτα εδώ που με φέρατε! Μα εγώ το είπα, εγώ το άκουσα κυριολεκτικά. Είχαν ήδη γίνει μπουχός.
Φόρεσε Μαριάκο και άλλη μάσκα γιατί δε σε βλέπω καλά… είπα στον εαυτό μου γιατί μπροστά μου είχα πολλά ζευγάρια ηλικιωμένων και μη, οι οποίοι ήταν επιβεβαιωμένα κρούσματα και περίμεναν καρτερικά να τους κάνουν εισαγωγή.
Ξαπλωμένοι στις σιδερένιες καρέκλες τους στον διάδρομο πλήρως εξαντλημένοι, κυρίως οι άνδρες, οι γυναίκες τους τούς χάιδευαν το κεφάλι γεμάτες αγάπη αλλά και συμπόνια.
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου ΚαρακατσάνηΆραγε θα βγούμε και οι δύο ζωντανοί από εδώ; Ένιωσα στο κεφάλι μου τις σκέψεις τους να με σφυροκοπάνε.
Κρατήσου αγαπημένε μου…
Πονάω καλή μου… αλλά πρέπει να φανώ δυνατός για εσένα…
Σε αγαπάω…
ΣΕ ΑΓΑΠΑΩ….
Σταματήστε σας παρακαλώ! ΣΤΑΜΑΤΗΣΤΕ! Μήπως τρελαίνομαι; Είναι δικές μου αυτές οι σκέψεις-φόβοι; Η δική τους αγωνία που την νιώθω βαθιά μέσα στο πετσί μου;
Τους κοιτάζω γεμάτος θλίψη και μοναξιά. Εκεί σε μια γωνιά μόνος μου πάνω σε ένα αναπηρικό αμαξίδιο απομονωμένος όσο μπορούσα μα και φοβούμενος… Τι; Ποιον; Αυτούς; Μην κολλήσω; Ή μήπως την μοναξιά μου; Τι γαμώ το μυαλό μου μέσα και τα σκατοπαίχνιδα του…. ΤΙ!!!!!! Τι…….
Μοναδική συντροφιά ένα κινητό τηλέφωνο που ενημέρωνα τους λιγοστούς ανθρώπους που είχα ενημερώσει τί και πώς. Κάτι είναι και αυτό… έτσι δεν είναι; Στην τελική δεν φταίνε εκείνοι που δε μπορούν να είναι κοντά μου. Απαγορεύεται αυστηρά. Οπότε σφίξε τα δόντια Μαριάκο, κάνε υπομονή και που θα πάει… θα περάσει και αυτό…. Κούνια που σε κούναγε Μαριάκο….
Αφού πέρασαν περίπου 4-5 ώρες έφτασε και η δική μου σειρά να εξεταστώ. Με φωνάζουν μέσα και αφού μου πήραν αίμα αρκετές φορές, Οξυγόνο και αυτή την σιχαμένη μπατονέτα που πονάει απίστευτα από την μύτη, ξεκίνησαν τα παρατράγουδα. Στραβώνουν τα άκρα μου. Τα δάκτυλα μου μπήκαν το ένα μέσα στο άλλο, και ένιωθα τέτοια πίεση που έγιναν μωβ. Αφού λες και μια αόρατη δύναμη μου τα πίεζε μεταξύ τους όλο και πιο πολύ.
Μα αυτά είχαν τερματίσει!
Εεεεεε δε πάνε άλλο! Έχω μουδιάσει!!! Πονάω! Ρε γαμημένε Κόβιντ πονάω με ακούς; ΠΟΝΑΩ!!! ΔΕ ΠΑΝΕ ΑΛΛΟ ΜΕΣΑ!
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου ΚαρακατσάνηΛεπτομέρειες… Πήγαιναν και άλλο…. (η φώτο τραβήχτηκε στο ξεκίνημα τους).
Μια εσωτερική κραυγή, ένας θυμός, μια οργή τεράστια και δίχως αποδέκτη…
Οι γιατροί κοίταζαν έκπληκτοι μια εμένα, μια τα χέρια μου. Πονάω γιατρέεεεε….. Είχα αρχίσει να λαχανιάζω… Πο-να-ω για-τρε…..
Βάλτε του γρήγορα ορό… φώναξε άξαφνα ένας από αυτούς. Έναν ορό γρήγορα! Εγώ λαχανιασμένος δεν μιλούσα πια. Τι να πω; Έβριζα από μέσα μου γεμάτος οργή τον Κόβιντ που ήθελε ο καργιόλης να κάνει εκπληξούλες. Μιλούσαν οι νοσοκόμες μεταξύ τους. Μιλούσαν και με τον επιβλέποντα γιατρό. Ναι ήταν ξεκάθαρο πως δεν είχαν ξανά δει κάτι τέτοιο. Δεν ήταν μια συνηθισμένη τακτική του Κόβιντ. Όμως η ζωή έχει εκπλήξεις έτσι δεν είναι; Μα φυσικά και έχει…
Πως είπαμε το όνομα σου; Την ηλικία σου; Που μένεις; Πότε ξεκίνησε όλο αυτό; Ξανά πες τα δεύτερη Μάριε. Δε τους βλέπεις; Έχουν χεστεί επάνω τους. Αλλά όχι εσύ…. ΟΧΙ ΕΣΥ! Σωστά; Λάθος… Φοβάμαι… Φοβάμαι πολύ. Θα γίνω και εγώ στατιστική τους; Πού θα με πάνε; Τι συμβαίνει;
Αν μετά τον ορό δεν επανέλθουν τα άκρα σου θα σε κρατήσουμε μέσα. Θα διασωληνωθείς.

«Θα διασωληνωθείς…»

«Θα δια-σω-λη-νω-θείς…»

Αντηχούσαν τα λόγια του ξανά και ξανά μέσα στο κεφάλι μου.
Με έβγαλαν ξανά έξω. Στον διάδρομο. Στις σιδερένιες καρέκλες. Εκεί που κοιμόντουσαν ξαπλωμένοι οι ηλικιωμένοι. Δεν ήταν πια εκεί όμως. Τους είχαν πάρει. Άραγε του κρατούσε το χέρι η κυρία του στον γεροντάκο; Ποτέ δε θα μάθω…
Το στόμα μου ξερό… Η γλώσσα μου στεγνή σα γραμματόσημο. Νερό… σας παρακαλώ λίγο νερό… Μα πάλι από μέσα μου το έλεγα. Δεν έχω μάθει να ζητάω. Δεν έχω μάθει να με λυπούνται. Θα περάσει Μαριάκο. Έχουμε πόλεμο φίλε μου! Και πολύ χειρότερο από τι προετοιμαζόσουν. Δε βλέπεις τον εχθρό. Μπορείς να τον βρίσεις μα όχι να τον αγγίξεις. Σε σακατεύει και δεν τον βλέπεις. Μα τον αισθάνεσαι. Πολέμησε τον. Πολέμησε τον με όλες σου τις δυνάμεις. Μην πέφτεις. Ανέβασε ψυχολογία ρε! Ποιος είσαι εσύ; Δε σε αναγνωρίζω! Σήκω ρε όρθιος όπως έκανες πάντα. Τι αυτολύπηση είναι αυτή; ΤΣΑΚΙΣΟΥ ΚΑΙ ΣΗΚΩ ΟΡΘΙΟΣ ΤΩΡΑ! Και σηκώθηκα. Όχι γιατί ο εαυτός, μου έδωσε μαθήματα ηρωισμού και άλλα τέτοια γλυκανάλατα και μελό που μισώ. Η αλήθεια ήταν πιο απλή και ρηχή. Κατουριόμουν! Ναι φίλοι μου ήθελα να πάω τουαλέτα απεγνωσμένα. Πήρα λοιπόν τον ορό παραμάσχαλα και πήγα. Φυσικά ένιωθα να στεγνώνω ακόμα περισσότερο.
Το βασίλειο μου για ένα μπουκάλι νερό… έτσι για να παραφράσω λίγο τα λόγια του Ριχάρδου. Γυρνώντας στις καρέκλες έπεσα ξερός επάνω τους. Απέναντι μου μόλις είχε κάτσει ένα νέο ζευγάρι που έπινε νερά και αναψυκτικά.
Τους κοιτούσα… Θεέ μου πως τους κοιτούσα… Έβλεπα τον εαυτό μου να τους ορμάει σαν λιοντάρι και να τους κατασπαράζει λαίμαργα ό,τι κρατούσαν στα χέρια τους. Άγριες σκηνές μάχης στην βαθιά ζούγκλα του μυαλού μου, με εμένα λιοντάρι και εκείνοι αθώες γαζέλες που δεν ήξεραν την μοίρα τους.
Είσαι καλά; Με ρώτησαν διακόπτοντας κάθε μου σκέψη.
Πού….Πού βρήκατε τα νερά; Τους ρώτησα σχεδόν ξεψυχισμένος.
Θες να σου φέρουμε; Μου απάντησαν με κάθε ευγενική και ειλικρινή διάθεση.
Ωωωω σας παρακαλώ μη σας βάζω σε κοπ…. Μα το παλικάρι πήρε από το χέρι την κοπέλα του και έτρεξαν προς την έξοδο.
Μέσα σε λίγα λεπτά επέστρεψαν με μια σακούλα που είχε 1,5 λίτρο νερό και έναν ατομικό χυμό πορτοκάλι.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ… και αμέσως έκανα κίνηση να τους πληρώσω. Μα δεν δέχτηκαν χρήματα.
Δίχως να χάσω χρόνο άνοιξα τον χυμό και τον εξαφάνισα σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Ύστερα άνοιξα το νερό και ήπια σχεδόν το μισό. Αμέσως το ξερακιανό μου σώμα δρόσεψε.
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου Καρακατσάνη
Έβλεπα πράσινα φύλλα να ξεφυτρώνουν πετώντας μπουμπούκια σε κάθε πτυχή των σκέψεων μου! Αν το νερό δεν είχε τίποτα που να τελειώνει σε –ίνη, τότε αναμφίβολα η αφυδάτωση έπαιζε εξαιρετικά παιχνίδια στο ήδη διαταραγμένο μυαλό μου!
Κάπου εκεί λοιπόν χαλάρωσα και έκατσα πιο αναπαυτικά στην καρέκλα. Πονούσα πολύ όμως. Και ένιωθα και μια αφόρητη εξάντληση. Έτσι ξάπλωσα πάνω τους. Σκεπάστηκα και με το μπουφάν γιατί κρύωνα και αυτό ήταν. Εξάλλου ο ορός αργούσε πάρα πολύ να τελειώσει. Και κάπως έτσι περνούσαν τα λεπτά που αργά και βασανιστικά γίνονταν ώρες.
Μέχρι που επιτέλους τελείωσε ο ορός και αργά πια το βράδυ με έστειλαν σπιτάκι μου. Φυσικά μου είπαν πως αν νιώσω την παραμικρή δύσπνοια, αν το οξυγόνο πέσει κάτω από 90 και αν ο πυρετός είναι ακατέβατος, να ενημερώσω άμεσα να με πάρουν ώστε να γίνει διασωλήνωση. Τέλος μου εξήγησαν πως το συμβάν με το χέρι οφείλονταν σε αφυδάτωση του οργανισμού. Δεν μου στράβωσε άμεσα ο κορονοϊός τα χέρια, αλλά προκάλεσε την αφυδάτωση όπου αυτή μου τα στράβωσε! Και αυτό θα το παθαίνω κάθε φορά που θα αφυδατώνομαι για οποιοδήποτε λόγο.
Ναι, ναι οκ ότι πείτε αρκεί να φύγω. Σιγά μη με ξανα δείτε για ένα απλό κρύωμα. Σκέφτηκα και αμέσως με κατέκλεισε μια ανάγκη να τρέξω μακριά από εκεί.
Όπως και έγινε…
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου ΚαρακατσάνηΤην Δευτέρα λοιπόν το μεσημέρι με την άνεση εγώ πως έκανα διπλά τεστ και βγήκαν αρνητικά, είχαν μεν την ευαισθησία πως την άρπαξα αλλά ως εκεί. Όχι κάτι τραγικό. Μέχρι που αργά το απόγευμα μου τηλεφώνησε ο γιατρός του νοσοκομείου και μου ανακοίνωσε πως βγήκα θετικός. ΣΟΚ!!!! Έλα ρε με δουλεύετε!!!! Σε ιδιωτικό νοσοκομείο 2 τεστ αρνητικά και στο δημόσιο θετικό; Ε ρε συνομωσίααααααα!!!!!
Όμως αφού δε με κράτησαν μικρό το κακό. Θα κάτσω να την περάσω σπίτι μου αραχτός με πυρετάκο και πολλά νερά για να μην ξανά πάθω αφυδάτωση. Γερός οργανισμός είμαι ναι οκ θα πέσω ψυχολογικά τα είπαμε αυτά, αλλά σε 3-4 μέρες θα στύβω πάλι την πέτρα. Χαχαχαχαχαχα ηλίθιε Μαριάκο κούνια που σε κούναγεεεεεεε….
Ενημερώνω τους δικούς μου ανθρώπους με μπερδεμένη κάπως ψυχοσύνθεση ότι βγήκα θετικός (είχα όμως και σε μια άκρη του μυαλού μου το ενδεχόμενο να με δουλεύουν ψιλό γαζί για να ανεβάσουν τα κρούσματα), γράφω και στο ΦΒ αυτό που όλοι είδατε και αυτό ήταν. Έκλεισα τα πάντα. Είχα μόνο ανοικτό το Messenger και πιο συγκεκριμένα την βιντεοκλήση, όπου με την σύντροφο μου ήμασταν σε επαφή 24 ώρες το 24ωρο για να με επιβλέπει. Αν και δεν είχα πολύ πίστη σε αυτό το σύστημα, παρόλα αυτά αποδείχτηκε πολλές φορές χρήσιμο. Ξύπναγα πολλές φορές τα βράδια γεμάτος πόνους και ταραχή και όλες αυτές τις φορές ξυπνούσε και εκείνη μαζί μου. Ξενυχτούσε κοντά μου. Σχεδόν δίπλα μου. Βογκούσα λίγο και αμέσως τιναζόταν. Νοσηλεύτρια βλέπετε… Πως να της ξεφύγεις;
Από εκείνη την μέρα λοιπόν και μετά, μπορώ να πω πως δεν κοιμήθηκε κανείς μας. Απίστευτοι πόνοι λες και τράκαρα με νταλίκα σε όλο μου το κορμί με κρατούσαν ξάγρυπνο. Ζαλάδα, κόπωση και υπνηλία ήταν τα μόνιμα που είχα 24ώρες το 24ωρο ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ. Μέχρι που έχασα και την γεύση μου. Αυτό με τσάκισε πιο πολύ από όλα. Το να κόβεις την γεύση από εμένα, είναι σα να βγάζεις άχρηστο τον Γκουσγκούνη στα νιάτα του! Εκεί έφαγα γερό χαστούκι. Εκεί κατάλαβα πως τελικά δε μου έλεγαν ψέματα. Εκεί συνειδητοποίησα πως πράγματι είμαι θετικός. Και πως σκατά δύο τεστ βγήκαν αρνητικά; Μια απάντηση που άργησε να έρθει. Πολύ απλά βιάστηκα να τα κάνω και ο ιός δεν είχε προλάβει να εκκολαφτεί. Έτσι μέχρι την Κυριακή έκανε αυτά που έπρεπε να κάνει και ως εκ τούτου αποκαλύφθηκε στο τρίτο ουσιαστικά τεστ.
Προσπαθούσα να σηκωθώ μα έτρεμαν τα πόδια μου και θα έπεφτα. Κόπωση μέχρι εσχάτων που όποια πλευρά και αν διάλεγα να αναπαυτώ με πονούσε λες και περνούσα κολικό νεφρού. Άλλο ένα βράδυ ξύπνιος. Άλλο ένα βράδυ που σκεπασμένος θα βογκούσα βουβά για να μην ξυπνήσω τον φύλακα άγγελο μου. Την έβλεπα να πασχίζει εκεί στα σκοτάδια να δει τι κάνω, αν είμαι καλά. Βαρούσε με το νύχι ελαφρά το τζαμάκι του κινητού για να δει αν θα αντιδράσω. Μα έκανα πως κοιμόμουν για να κοιμηθεί ήσυχη. Την επόμενη ώρα θα οδηγούσε 40 ολόκληρα λεπτά για να μου φέρει φρέσκο φαγητό και βιταμίνες. Όπως εξάλλου έκανε από την πρώτη μέρα. Πως ήταν δυνατόν να την κρατήσω ξάγρυπνη και ταλαιπωρημένη για πόσο; Τρίτη; Τέταρτη μέρα; Θα περάσει είπαμε Μαριάκο, κάνε και εσύ λίγη υπομονή.
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου Καρακατσάνη
Μέχρι που πέρασε η πρώτη εβδομάδα. Και βελτίωση καμία. Απολύτως καμία. Αντίθετα ο πυρετός έφτασε 39. Έπεφτε στα 38 και σταθεροποιούνταν στα 37 και 5. Και όλα αυτά με διπλή αντιβίωση! Με 4 ντεπόν την μέρα! Και όμως καμία υποχώρηση. Μόνιμα 37 και 5 με μερικές εξάψεις των 38 και 39.
Τρίτο κουτί αντιβίωση άμεσα. Πολεμάμε με την πνευμονία… είπε ο πνευμονολόγος. Αν νιώσει δύσπνοια ή αν ξανά ανέβει ο πυρετός στα 39 καλέστε ασθενοφόρο να τον πάρει. Θα πρέπει να διασωληνωθεί… είπε με αυστηρό ύφος στους συγγενείς μου.
Όοοοοοχι, όχι…. εγώ δεν επιστρέφω ξανά εκεί. Δεν θα με διασωληνώσετε! Δε θα του κάνω του Κόβιντ το χατίρι σε καμία των περιπτώσεων. Θα πέσει ο πυρετός στα 37 και 5 και θα παίρνω ανελλιπώς τα ντεπόν μου. Στην τελική είμαι ένας άνθρωπος που δίχως ίχνος υπερβολής δεν έχω πάρει στην ζωή μου ούτε ασπιρίνη. Τα μισώ τα φάρμακα. Όπως μισώ και αυτή την καταραμένη μυρωδιά του νοσοκομείου. Όχι δε θα επιστρέψω και πάλι εκεί γεμάτος μηχανήματα και σωλήνες. Δε μπορεί, σε έναν τέτοιο παρθένο από φάρμακα οργανισμό θα κάνουν τα θαύματα τους οι αντιβιώσεις και τα αντιπυρετικά. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Με ακούς ρε μπάσταρδε; Άλλη επιλογή δεν υπάρχει.
Και κάπως έτσι μπήκαμε στην δεύτερη εβδομάδα. Με τους ίδιους αφόρητους πόνους. Την εξάντληση και την υπνηλία. Την ζαλάδα και την σκοτοδίνη. Μα με δέκατα. Μπορεί να μην έπεφταν ούτε χιλιοστό, μα δεν ανέβαιναν κιόλας. Εκεί κολλημένα 37 και 5. Πάλευα να κοιμηθώ μα οι πόνοι δε το επέτρεπαν. Και όταν πια ξημέρωνε, χτυπούσε το τηλέφωνο μου. Ήταν αγαπημένα πρόσωπα που μου κρατούσαν συντροφιά. Που με καλούσαν για να δουν τι κάνω. Ειλικρινά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Όλους και όλες ανεξαιρέτως.
Και ακριβώς έτσι μπήκαμε τώρα και στην Τρίτη εβδομάδα. Νομίζατε ό,τι έγινα καλά και σας γράφω; Μα φυσικά και όχι. Ακόμα πονάω. Ακόμα έχω δέκατα. Ακόμα παλεύω να γλιτώσω την διασωλήνωση. Χτες έπεσαν όλα και χαρήκαμε, μα σήμερα πάλι 37 και 5. Συνέχεια αυτά τα καταραμένα σκαμπανεβάσματα.
Κουράστηκα… απηύδησα… αγανάκτησα….
''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου Καρακατσάνη
Ο ιός φίλοι μου είναι εκεί έξω. Υπάρχει. Ναι είναι φτιαχτός. Ναι τον έκαναν για να εξοντώσουν τους αδυνάμους. Υπερπληθυσμός βλέπετε. Εμβόλια «ελεγμένα» που όμως προκαλούν θρομβώσεις με ό,τι και αν σημαίνει αυτό, κυκλοφορούν ως μοναδική σωτηρία. Αυτή ίσως είναι και η μόνη αλήθεια στην όποια συνομωσία. Όμως μην ξεγελιέστε ούτε στο ελάχιστο πως δεν υπάρχει κορονοϊός. Αφήστε τα πάρτυ και προστατευτείτε. Αυτό είναι το μήνυμα μου. Αν έχετε λίγο μυαλό θα με ακούσετε. Σας μίλησα ελευθέρα και εντελώς χύμα.
Ακούστε το μήνυμα πριν μετατραπεί σε μνήμα.
Αυτά είχα να πω τίποτε άλλο. Κουράστηκα. Πονάω ακόμα μα και νυστάζω. Ξέρω όμως ό,τι δε θα κοιμηθώ…
Καλό ξημέρωμα σε εσάς….
Με αγάπη
Καρακατσάνης Μάριος

Λίγα λόγια για τον συγγραφέα

''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου ΚαρακατσάνηΟ Μάριος Καρακατσάνης είναι συγγραφέας της σύγχρονης Ελληνικής πεζογραφίας και ασκεί την τέχνη της συγγραφής, ενώ είναι δυσλεκτικός.
Συνολικά έχει εκδώσει 10 βιβλία είναι τακτικό μέλος της Ένωσης Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος (Ε.Λ.Β.Ε) και της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών (Π.Ε.Λ).
Στις 4 Οκτωβρίου του 2019 ανακοινώθηκε ότι επιλέχθηκε ως ένας από τους ομιλητές του παγκόσμιου θεσμού TedX MaviliSquare που διεξήχθη στις 7 Δεκεμβρίου στην πόλη των Ιωαννίνων.
Τον Ιούλιο του 2017 υπέγραψε συμβόλαιο με τη νέα του εκδοτική στέγη (Λιβάνης), όπου θα επανεκδοθεί το «Άμυ» (βελτιωμένη έκδοση) και το νέο του πόνημα με τίτλο «Το σπίτι του Κάιν».
Τέλος τον Νοέμβριο του 2020, υπέγραψε παράλληλα και με τον εκδοτικό οίκο Υδροπλάνο, όπου κυκλοφόρησαν την συλλεκτική έκδοση “Cimmerian… και μετά σκοτάδι”, αποτελούμενη από 13 αυτόνομες ιστορίες τρόμου και φαντασίας.
Βραβεύσεις:
• Στον πανελλήνιο διαγωνισμό “Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2015” κέρδισε την τρίτη (3η) θέση για συγγραφή νουβέλας.
• Στον πανελλήνιο διαγωνισμό “Ασημένια σελίδα 2015”, έλαβε την πρώτη θέση με έπαινο στην κατηγορία διήγημα.
• Στις 17 Ιουνίου του 2017 στο πρώτο συμπόσιο τέχνης της Unesco στην Ελλάδα με τίτλο “Made by Artist 4” όπου περιελάμβανε τη βράβευση τεσσάρων αντιπροσώπων τέχνης (ζωγραφική, γλυπτική), φωτογραφία, λογοτεχνίας) βραβεύτηκε από την Unesco στην κατηγορία λογοτεχνία.
• Στον πανελλήνιο διαγωνισμό “Βραβεία Λογοτεχνίας του Φανταστικού Larry Niven 2018” κέρδισε την δεύτερη (2η) θέση για συγγραφή νουβέλας.

FACEBOOK

Ο συγγραφέας σάς περιμένει στο προσωπικό του προφίλ ''Ένα πάρτυ για το τέλος'', του Μάριου Καρακατσάνη https://www.facebook.com/Karakatsanis.Marios/

 

Γίνετε μέλη στην ομάδα του Μάριου Καρακατσάνη στο https://www.facebook.com/groups/MKfanclub

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP

Download on the App Store Get it on Google Play

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ