Ο ελληνικός στόλος, με επικεφαλής τον Ναύαρχο Παύλο Κουντουριώτη, ξεκίνησε από τον κόλπο του Μούδρου στη Λήμνο το βράδυ της 7ης Νοεμβρίου και αγκυροβόλησε τις πρώτες πρωινές ώρες της 8ης Νοεμβρίου 1912 έξω από το λιμάνι της Μυτιλήνης στη Λέσβο.
Μεταξύ των ελληνικών πλοίων, η ναυαρχίδα του στόλου ήταν το περίφημο θωρηκτό του Γεωργίου Αβέρωφ που από μόνο του απελευθέρωσε αρκετά ελληνικά νησιά από τα νύχια των Οθωμανών.
Μετά την παράδοση του τελεσίμου του Κουντουριώτη στις οθωμανικές αρχές του νησιού, με το οποίο ζητήθηκε η άμεση παράδοση της πόλης, πραγματοποιήθηκε συνάντηση μεταξύ των οθωμανικών αρχών και των χριστιανών και μουσουλμάνων αξιωματούχων της Μυτιλήνης.
Στη συνάντηση αυτή αποφασίστηκε να αποσυρθούν οι μικρές οθωμανικές ένοπλες δυνάμεις μέσα στο νησί και να καταληφθεί η Μυτιλήνη χωρίς αιματοχυσία, προκειμένου να αποφευχθεί η περιττή αιματοχυσία του άοπλου πληθυσμού.
Η αποβίβαση των Ελλήνων Πεζοναυτών και των ναυτικών ξεκίνησε στις 12:30 μ.μ., κάτω από ξέφρενες γιορτές που έλαβαν χώρα στο λεγόμενο Petroskala, το οποίο βρισκόταν στο χώρο του σημερινού Τελωνειακού Κτηρίου.
Πραγματοποιήθηκε μια ευλογία στη μητροπολιτική εκκλησία του Αγίου Αθανασίου, στην οποία ο Μητροπολίτης της Μυτιλήνης, Κύριλλος, πανηγύρισε, ψάλλοντας «Ο Χριστός είναι Αναστημένος» μαζί με όλους τους παρόντες.
Η πολιτοφυλακή του Πλωμαρίου
Αμέσως, με την ανακοίνωσή τους, οι ελληνικές αρχές κήρυξαν την ένωση της Λέσβου με την Ελλάδα και δήλωσαν ισότητα για όλους τους κατοίκους, τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους.
Ένα από τα πρώτα μέτρα της ελληνικής διοίκησης ήταν η έκδοση μιας αναμνηστικής σειράς γραμματοσήμων.
Το θέμα επισημάνθηκε με τα οθωμανικά γραμματόσημα που κατασχέθηκαν με τη φράση: «Ελληνική κατοχή της Μυτιλήνης».
Η λέξη «κατοχή» σήμαινε τον προσωρινό χαρακτήρα της ένταξης της Λέσβου στην Ελλάδα, καθώς η διεθνής συνθήκη, η οποία τελικά επικύρωσε αυτήν την ένταξη, υπογράφηκε 11 χρόνια αργότερα, το 1923 με τη Συνθήκη της Λωζάνης.
Ωστόσο, η τύχη των δύο νησιών του Βορειοανατολικού Αιγαίου, δηλαδή της Ίμβρου και της Τένεδου, ήταν διαφορετική με την παραπάνω συνθήκη, καθώς απονεμήθηκαν στην Τουρκία.
Ο αριθμός των ελληνικών δυνάμεων που προσγειώθηκαν στη Λέσβο δεν ξεπερνά τους 1.600 άνδρες. Επειδή ο οθωμανικός στρατός αριθμούσε 1.500-2.000 άντρες, αποφασίστηκε να μην γίνει η τελική σύγκρουση πριν φτάσουν οι ενισχύσεις και τα πυρομαχικά.
Όταν ο ελληνικός στρατός προσγειώθηκε στη Λέσβο στις 8 Νοεμβρίου 1912, αρκετοί χριστιανοί πατριώτες τέθηκαν στη διάθεση του ελληνικού στρατού, ο οποίος τους ετοίμασε με σκοπό να τους χρησιμοποιήσει ως πολιτοφυλακή στα χωριά και ως αντίβαρο στο μουσουλμανικό ανταρτικό σώμα. .
Έτσι, οι τρομοκρατικές ενέργειες εναντίον του άμαχου πληθυσμού δεν έλειπαν ούτε από τους χριστιανούς ούτε από τους μουσουλμάνους αντάρτες στους τομείς της δράσης τους, με αποτέλεσμα μια αόριστη ύπαιθρο να βιώνει στιγμές βαρβαρότητας.
Για το λόγο αυτό, οι ελληνικές αρχές ζήτησαν τον αφοπλισμό του χριστιανικού ανταρτικού σώματος και τιμωρούσαν αρκετούς μαχητές που πρωτοστάτησαν σε περιστατικά κατά του μουσουλμανικού πληθυσμού.
Οι οθωμανικές τακτικές στρατιωτικές δυνάμεις οχυρώθηκαν στο στρατόπεδο τους στον Κλάπαδο, ένα μουσουλμανικό χωριό που δεν υπάρχει πλέον σήμερα και βρισκόταν στην ευρύτερη περιοχή της Λαφιώνας.
Ωστόσο, οι χριστιανοί κάτοικοι του ακόμη τουρκικού κατεχόμενου τμήματος του νησιού δεν είχαν καμία αμφιβολία για το τελικό αποτέλεσμα της μάχης.
Ο ελληνικός στρατός ενισχύθηκε σημαντικά από περίπου 1.500 άνδρες και πολλούς τοπικούς εθελοντές. Το κύριο σώμα των εθελοντών ήταν το περίφημο τάγμα της Λεσβίας που αποτελείται από 210 λεσβιανούς μετανάστες που είχαν επιστρέψει από την Αμερική για να βοηθήσουν στην απελευθέρωση της πατρίδας τους.
Μετά την άφιξη των πολυπόθητων ενισχύσεων στα τέλη Νοεμβρίου, ο ελληνικός στρατός βάδισε προς το οχυρωμένο οθωμανικό στρατόπεδο στον Κλάπαδο.
Το οθωμανικό στρατόπεδο των Κλαπάδων δεν αντέχει μια μακρά επίθεση από τον ελληνικό στρατό, που ξεκίνησε στις 6 Δεκεμβρίου και συνοδεύτηκε από στοχευμένη πυροβολική.
Ο βομβαρδισμός του καταυλισμού συμπληρώθηκε με εκπληκτικά ακριβείς πυροβολισμούς από ελληνικά πολεμικά πλοία στα ανοικτά των ακτών της Πέτρας.
Ο οθωμανικός στρατός παράδοσης υπέγραψε τελικά την παράδοση της Λέσβου το πρωί της 8ης Δεκεμβρίου 1912 στο λόφο Πέτσοφα, νοτιοανατολικά του Κλαπάδου.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
