γράφει η Ιωάννα Αμαξηλάτη
Δεν έχει ανάγκη η Ελληνική δικαιοσύνη από το δικό μας μπράβο όμως νιώθουμε την ανάγκη να το πούμε, να ευχαριστήσουμε, να υποκλιθούμε στην απόφαση του δικαστηρίου αλλά και μπροστά στη συγκλονιστική εισαγγελέα κ. Αριστοτέλεια Δόγκα για την άριστη τοποθέτησή της, την ανθρώπινη και ζεστή αγόρευσή της στο ακροατήριο της δικαστικής αίθουσας για την υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη.
Μία υπόθεση που μας έχει αγγίξει πολύ, που μας έχει αγγίξει η οικογένεια Τοπαλούδη με την αξιοπρέπεια και το ήθος που τους διακρίνει παρόλο το μεγάλο τους και απόλυτο πόνο. Έναν πόνο βαθύ, που θα μείνει για πάντα μέσα τους και ένα μεγάλο γιατί; Γιατί συνέβη ότι συνέβη, ποιος έδωσε το δικαίωμα σε αυτά τα ανθρωπόμορφα κτήνη να τολμήσουν να αγγίξουν την Ελένη;
Ποια κοινωνία ή μάλλον ποια οικογένεια τους προετοίμασε για κάτι τέτοιο; Ποια οικογένεια τους άφησε να διαπράξουν αυτό το έγκλημα; Τι άνθρωποι είναι αυτοί που διέπραξαν τέτοια κτηνωδία; Συνάντησα ένα γνωμικό του Γάλλου συγγραφέα Βίκτωρ Ουγκώ:
“Η κοινωνία προετοιμάζει το έγκλημα, ο εγκληματίας το διαπράττει. Τα κτήνη είναι του Θεού, η κτηνωδία των ανθρώπων”
Αυτά τα κτήνη μας κούρασαν, μας πήρανε την Ελένη μας, διέλυσαν οικογένειες, “ΑΥΤΟΙ”, ο 21χρονος Ροδίτης και ο 19χρονος Αλβανός. Δεν έχουν ονόματα; Προφανώς είναι νομικό το θέμα και δεν μπαίνουμε σε ξένα χωράφια όμως θα χαιρόμασταν πολύ να ακούγαμε να τους φωνάζουν με τα ονόματά τους ! Να ακουστούν παντού, να νιώσουν στο πετσί τους την απόλυτη ταπείνωση που δυστυχώς δε διαθέτουν ίχνος παρά προσπάθησαν να βρουν διεξόδους στις ελαφρύτερες των ποινών. Μα τι να την κάνουν τη ζωή τους μετά από αυτό; πως θα μπορέσουν να ζήσουν με τον εαυτό τους όταν έχουν διαπράξει μία τόσο απεχθή δολοφονία;
Προφανώς δεν έχουν τέτοιες ευαισθησίες, η ευαισθησία, το φιλότιμο, η αγάπη δεν αγγίζουν τέτοιες αρρωστημένες προσωπικότητες! αναρωτιόμαστε, αλήθεια γιατί θα πρέπει να συνεχίζουν να υπάρχουν έστω και μέσα σε μία φυλακή;…. όταν έκοψαν το νήμα της ζωής της Ελένης;
Ένα κορίτσι αθώο, που κόπιασε να δώσει πανελλήνιες, που προφανώς πέρασε στη Ρόδο και χάρηκε, όπως όλα τα παιδιά όταν αποκτούν το δικό τους φοιτητικό σπίτι, ένα κορίτσι που σχεδίαζε το μέλλον του, που ήθελε να ζήσει με όλη τη δύναμη που της έδινε η νιότη της.
Η Ελένη όμως δεν είναι πια φοιτήτρια, δεν είναι κοντά στην οικογένειά της, έχει γίνει αστεράκι που όταν βλέπει τους γονείς του δακρύζει. Η Ελένη δεν πονάει πια, κείτεται ήρεμη ανάμεσα στ΄αστέρια όμως η οικογένειά της έχει “λυγίσει”, έχει “αδειάσει”! εμείς το μόνο που μπορούμε να ευχηθούμε είναι να ηρεμήσουν – όσο αυτό είναι δυνατόν – και να σκέφτονται ότι η Ελένη τους κοιμάται σ΄έναν απέραντο, γεμάτο αστέρια ουρανό!
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
