Με αφορμή την παγκόσμια ημέρα επιζώντων καρκίνου, θα ήθελα να σας διηγηθώ την δική μου, προσωπική ιστορία.
Σε ηλικία μόλις 43 ετών, ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα μου. Τελικά δεν ήμουν άτρωτη όπως νόμιζα, όπως οι περισσότεροι από εμάς πιστεύουμε, ενώ βρισκόμουν ήδη σε μια δύσκολη και απαιτητική περίοδο της ζωής μου. Ας πιάσουμε τα πράγματα όμως από την αρχή.
Το 2015, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, πήραμε ως οικογένεια την απόφαση να φύγουμε από την μεγάλη πόλη και να εγκατασταθούμε στην επαρχία. Ο σύζυγός μου, εργαστηριακός ιατρός-Ακτινολόγος κι εγώ, πιστεύαμε πως αυτό θα ήταν το καλύτερο για την οικογένεια μας, και μαζί με την 5 ετών κόρη μας μετακομίσαμε στην Ορεστιάδα, στον Έβρο. Μόλις 15 ημέρες μετά τη μετακόμισή μας, έπιασα ένα «γρουμπούλι» στον αριστερό μου μαστό. Δεν ανησύχησα ιδιαίτερα γιατί πριν 4 μήνες η μαστογραφία που είχα κάνει δεν είχε δείξει κάποιο παθολογικό εύρημα. Παρόλα αυτά δέχτηκα να πάω και για έναν υπέρηχο μαστών. Εκεί επιβεβαιώθηκε ο χειρότερός μου φόβος. Έδειξε παθολογικά – ανησυχητικά ευρήματα και το χειρότερο, τα επιβεβαίωσε και ο σύζυγός μου: μικρή βλάβη (8 χιλιοστών), αλλά με «κάθετο προσανατολισμό». Ειδικά αυτό είχε μεγάλη σημασία, όπως αποδείχθηκε. Στην συνέχεια παραπέμφθηκα για μαγνητική μαστογραφία, η οποία όμως δεν έδειξε ευρήματα. Οπότε λοιπόν είχα μια φυσιολογική μαστογραφία, μια φυσιολογική μαγνητική μαστογραφία, και έναν σαφώς παθολογικό υπέρηχο. Άντε τώρα βγάλε άκρη…
Ο σύζυγος μου όμως ήταν σαφής….
…τα ευρήματα του υπερήχου ήταν εξαιρετικά ανησυχητικά («πιθανότητα κακοήθειας πάνω από 70%», όπως μου είχε πει). Χωρίς δεύτερη σκέψη πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε σε έναν φίλο μας, ιατρό χειρούργο σε μεγάλο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Αθήνας, 980 χλμ. μακριά από το νέο μας σπίτι. Τα αποτελέσματα της βιοψίας με βελόνα (FNA) ήταν αρνητικά για κακοήθεια. Για καλή μου τύχη, δεν πείστηκε ούτε ο σύζυγός μου αλλά ούτε ο γιατρός μου από τα αποτελέσματα, καθώς η εικόνα που είχαν έδειχνε το αντίθετο. Ακολούθησε νέα βιοψία, μετά από υπερηχογραφική καθοδήγηση και υπό την εποπτεία του συζύγου μου, και μετά από ώρες αγωνίας, ήρθε το τηλεφώνημα από τον γιατρό μου :
“Βρέθηκαν καρκινικά κύτταρα, πρέπει να προχωρήσουμε”
Βλέπεις, δεν υπάρχει ωραίος τρόπος να πεις σε κάποιον ότι έχει καρκίνο. Όσο δύσπεπτο και να είναι, το λες μία και έξω γιατί δεν μπορείς να ομορφύνεις την κατάσταση. Στο σημείο εκείνο έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου, παρόλο που υποσυνείδητα το είχα επεξεργαστεί στο μυαλό μου. Ποιος όμως μπορεί να προετοιμαστεί για αυτό που θα ακούσει; Η πρώτη μου σκέψη; “Θεέ μου, δεν μπορώ να πεθάνω. Έχω ένα παιδί να μεγαλώσω. Πώς θα εξηγήσω στο παιδί μου, μόλις 5 ετών ότι η μαμά έχει καρκίνο, ότι πρέπει να χειρουργηθεί και την περιμένουν δύσκολα;” Και όμως, το έκανα. Της εξήγησα απλά λόγια ότι η μαμά έχει ένα κακό σπυράκι στο στήθος που πρέπει να βγάλει. Μπορεί η εικόνα της μαμάς να αλλάξει, αλλά αυτή θα είναι η ίδια! Ναι, είχα πάρει πλέον μετά από πολλή σκέψη απόφαση ότι δεν θέλω να μου αφαιρέσουν μόνο τον όγκο, αλλά ήθελα ολική μαστεκτομή για να μην κάνω μετά ακτινοθεραπείες, και δυσκολέψω την ζωή του παιδιού μου επιπλέον. Επίσης ήθελα να ξαπλώσω στο χειρουργικό τραπέζι με καρκίνο και όταν ξυπνήσω αυτός να έχει εξαφανιστεί από επάνω μου. Ο άντρας μου στο σημείο αυτό ήταν μόνο σύζυγος και όχι ιατρός: αν και η σύσταση του χειρουργού μας ήταν για τμηματική μαστεκτομή, ο ίδιος επέμεινε ότι «η απόφαση είναι δική της, προχωράμε σε ολική μαστεκτομή». Δε μετανιώσαμε ποτέ για αυτή την απόφαση.
Ήρθε επιτέλους σχετικά γρήγορα η εισαγωγή μου στο νοσοκομείο, ωστόσο σχεδόν αμέσως ενημερώθηκα από το γιατρό μου ότι το νοσοκομείο δε διέθετε το απαραίτητο ραδιοφάρμακο για να εξετάσουν στο χειρουργείο εάν έχουν προσβληθεί οι λεμφαδένες μου και θα ήταν ανεύθυνο να με χειρουργήσουν χωρίς αυτό. Φαντάζεστε την απογοήτευση μου την στιγμή που έκανα εξιτήριο.
Και όμως δεν το έβαλα κάτω….
…..είχα πάρει απόφαση να πολεμήσω με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Ήμουν αποφασισμένη να δημοσιεύσω αυτό που συνέβη, αφού πρώτα θα έστελνα μια επιστολή στον τότε Υπουργό Υγείας. Δε γνώριζα ποιος είναι, και δεν περίμενα και κάποια ανταπόκριση. Ήθελα να μάθω ποιος ήταν υπεύθυνος για την ανεπάρκεια στα νοσοκομεία που στερούσε από ασθενείς φάρμακα αναγκαία για τη θεραπεία τους. Το τηλεφώνημα από το Υπουργείο δεν άργησε, και αμέσως άρχισε η αντίστροφη μέτρηση. Με συνοπτικές διαδικασίες η κλινική απέκτησε το φάρμακο, και όλοι οι ασθενείς που το περίμεναν είχαν επιτέλους την ευκαιρία που περίμεναν.
Αμέσως μετά το χειρουργείο δεν μου ήταν εύκολο να αποδεχτώ τη νέα μου εικόνα. Η αίσθηση όμως ότι δεν είχα μέσα μου τον καρκίνο, με ανακούφιζε. Έδωσα μία δύσκολη μάχη, τη μεγαλύτερη μέχρι τώρα στη ζωή μου, και βγήκα πιο δυνατή. Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν δύσκολοι, η φαρμακευτική αγωγή που λάμβανα έκανε όλες μου τις αρθρώσεις να πονάνε. Όμως δεν το έβαλα κάτω, και 5 μήνες μετά επέστρεψα στο νέο μου σπίτι, στην Ορεστιάδα.
Εκεί με περίμενε μια νέα μάχη, πολύ πιο δύσκολη. Ήρθα αντιμέτωπη με βαριά κατάθλιψη και κρίσεις πανικού. Δεν ήμουν πλέον σε θέση να φροντίσω την οικογένεια μου και το παιδί μου. Ούτε από το κρεβάτι δεν μπορούσα να σηκωθώ. Ήταν η περίοδος που έχασα σχεδόν 15 κιλά και το καμπανάκι ότι χρειάζομαι πλέον επαγγελματική βοήθεια χτυπούσε δυνατά. Η ψυχοθεραπεία ήταν το καλύτερο δώρο που έκανα ποτέ στο εαυτό μου. Τώρα είμαι καλά και ευτυχισμένη. Ευχαριστώ το στήριγμα μου, τον σύζυγο μου και την κόρη μου, που στάθηκαν σαν βράχοι δίπλα μου και με αγαπάνε όπως είμαι.
Όλα αυτά έγιναν πλέον μία ανάμνηση και τα σημάδια στο κορμί μου τα παράσημά της περιπέτειας μου…
Ο καρκίνος ήταν μία καταλυτική στιγμή στην ζωή μου και την σημάδεψε. Αναθεώρησα τους φίλους μου, την ίδια μου την ζωή και σίγουρα έμαθα να απολαμβάνω τα πιο απλά πράγματα και την κάθε στιγμή της ημέρας, γνωρίζοντας πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μέσα από τις δυσκολίες όμως έμαθα πολλά, τα οποία αν μπορούσα να συνοψίσω, θα ήταν τα εξής:
Πρώτον, είναι εξαιρετικά σημαντικό να δίνουμε σημασία σε κάθε σημάδι, σε κάθε υποψία δική μας ή του γιατρού. Στην περίπτωσή μου, η επιμονή του συζύγου μου αλλά και του οικογενειακού μας γιατρού – παρά το γεγονός ότι υπήρχε μία αρνητική μαστογραφία, μία αρνητική Μαγνητική Μαστογραφία καθώς και μια αμφίβολη ως και αρνητική βιοψία δια βελόνας (FNA), μου έσωσε τη ζωή. Ο καρκίνος ήταν εκεί, μικρός και έτοιμος να ξεφύγει αν οι γιατροί χαλάρωναν λίγο την προσοχή τους και σταματούσαν το «κυνήγι» του αόρατου εχθρού.
Δεύτερον, το πόσο αναγκαίες είναι οι συλλογικότητες των ασθενών που λειτουργούν ευεργετικά, όχι μόνο σε πρακτικό αλλά και σε ψυχολογικό επίπεδο.
Η μοναξιά που βίωσα τη στιγμή της αρχικής διάγνωσης με έκανε να συνειδητοποιήσω- και να λάβω την απόφαση- για την ίδρυση ενός Συλλόγου ασθενών στην περιοχή όπου διέμενα, κάτι που διαπίστωσα όταν άρχισα να γνωρίζω και άλλους ασθενείς με καρκίνο. Έγινε σκοπός της ζωής μου ποτέ, κανείς ξανά να μη νιώσει μοναξιά, απελπισία και αδυναμία εξαιτίας της ασθένειάς του.
Τρίτον, στη μάχη με τον καρκίνο μπορούμε να βγούμε νικητές, με σωστή καθοδήγηση, υποστήριξη και θεραπεία. Δυστυχώς, αυτό δεν ισχύει για όλους. Ωστόσο, η πρόοδος της Ιατρικής Επιστήμης επιτρέπει σε όλους μας το δικαίωμα σε μία μάχη, όσο άνιση και αν είναι κάποιες φορές. Είναι όμως χρέος μας να τη δώσουμε, με όλες μας τις δυνάμεις. Αυτό το οφείλουμε στον εαυτό μας, στις οικογένειές μας αλλά και σε όλους όσους νοσήσουν στο μέλλον. Η δική μας περιπέτεια μπορεί να αποδειχθεί χρήσιμη εμπειρία για τους επόμενους. Τουλάχιστον, αυτή είναι η δική μου οπτική.
Βρίσκομαι ήδη στο έκτο, μετά την αρχική μου διάγνωση, έτος και συνεχίζω ακάθεκτη μπροστά, προς το μέλλον.
Όχι, δεν αισθάνομαι μόνη πλέον. Με τη βοήθεια πολύτιμων συνεργατών, φίλων και ασθενών έχουμε δημιουργήσει έναν δυνατό σύλλογο που μάχεται για την προάσπιση των δικαιωμάτων μας, για την αναβάθμιση των υπηρεσιών υγείας, για ένα πιο σωστό και πιο δικάιο Εθνικό Σύστημα Υγείας, για το δικαίωμά μας στη ζωή.
Είμαστε πολλοί και είμαστε αποφασισμένοι να νικήσουμε!
source
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
