επιμέλεια άρθρου : Εύα Μαυρίδου
Μόλις χθες γύρισα από το Παρίσι.
Εκεί επισκέφθηκα το μουσείο του Λούβρου. Κάποια στιγμή ρώτησα τον υπάλληλο στην ελληνική πτέρυγα που είναι η Νίκη της Σαμοθράκης στα γαλλικά , αναφέροντας το όνομα στα ελληνικά. Μου είπε ευγενικά αν ρωτάω για την ..βικτουαρ ντε λα σαμοτρας.
Τον ρώτησα τότε αν γνωρίζει πως λέγεται το φημισμένο ρολόι του Λονδίνου και εκείνος απάντησε με έμφαση Big Ben.
-γιατί δεν το λέτε αυτό grand ben; τον ρώτησα στα γαλλικά.
Γιατί νιώθετε την ανάγκη να κλέψετε και το όνομα εκτός απο το έκθεμα;
Κατέβασε το κεφάλι.
Τον χτύπησα φιλικά στην πλάτη. Δεν έφταιγε αυτός, εγώ φταίω..
Η ελληνική πλευρά κατέχει το 30% του Λούβρου και στην είσοδο δεν υπάρχει ούτε καν το “καλώς ήρθατε “στα ελληνικά (ανάμεσα σε 20 γλώσσες).
Αυτό μπορούμε να κάνουμε καθισμένοι σε έναν καναπέ, μέσα απο μια ιστοσελίδα να φωνάζουμε, “φέρτε τα, πίσω”:
Την Νίκη που έγινε βικτουαρ, την Καρυάτιδα που έγινε καριατιντ…
Έτσι, δίνοντας στα παιδιά μας μια σταγόνα λιγότερη ιστορίας, περηφάνιας και κληρονομιάς θα είμαστε μόνο ανάξιοι μνημόνευσης….
@Αθανάσιος Κρουστάλης
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
