Σύμφωνα με την ανάρτηση των οικείων του σε πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, ο Αντώνης Καλογιάννης έφυγε από τη ζωή.
Το μακρύ ταξίδι του Καλογιάννη στο ελληνικό τραγούδι ξεπερνά τα 40 χρόνια. Συνταξιδιώτες του, όλα αυτά τα χρόνια, ο κόσμος που τον αγάπησε.
Συνεργάστηκε με τους μεγαλύτερους συνθέτες και έδωσε το δικό του χαρακτηριστικό ερμηνευτικό στίγμα τόσο στα τραγούδια του αγώνα, όσο και του έρωτα.
https://www.youtube.com/watch?v=aRFWJCXHCxw
Η συνάντησή του με το Μίκη Θεοδωράκη το 1966, ο οποίος τον άκουσε να τραγουδάει, ενώ περνούσε τυχαία από το μαγαζί που δούλευε ως τσαγκάρης, άλλαξε την πορεία της ζωής του!
Από την Καισαριανή όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, βρέθηκε στους μεγαλύτερους συναυλιακούς χώρους της τότε Σοβιετικής Ένωσης, της Ευρώπης αλλά και της Αμερικής να ερμηνεύει υπό την καθοδήγηση του Μίκη Θεοδωράκη στίχους του Σικελιανού, του Ρίτσου και του Σεφέρη.
Ο ίδιος σε συνέντευξή του στην Καθημερινή είχε πει :
Ήμουν τσαγκάρης.
Σ’ ένα υπόγειο μαγαζί
έφτιαχνα παπούτσια
και τραγουδούσα.
Με βρήκε ο Θεοδωράκης.
Μέσα σε μία εβδομάδα
τραγούδησα στη Μόσχα,
στην αίθουσα Τσαικόφσκι,
τους ”Μοιραίους” του Βάρναλη.
Ήταν τέλος του 1966.
Ακολούθησαν 30 συναυλίες σε
όλες τις πόλεις της Σοβιετικής Ένωσης.
Τον Μάη του ’67 πήγα στο Παρίσι.
Έτσι άρχισαν οι συναυλίες σε 5 ηπείρους.
Με την Μαρία Φαραντούρη
ζήσαμε έντονες στιγμές.
Εκατοντάδες εμφανίσεις στο εξωτερικό.
Περνάνε διάφορα από το μυαλό:
μνήμες, νοσταλγία, μια επιθυμία.
Θα ήθελα να μου
ξανασυμβούν όλα αυτά.
Δεν πρόσβαλλα τα αυτιά των άλλων.
Δεν ζήτησα ποτέ
από τον εκάστοτε συνθέτη της μόδας,
υλικό ανάλογα με το πνεύμα της εποχής.
”sos παιδιά, θα τραγουδήσω
στα μεγάλα μαγαζιά,
γράψτε μου κάτι
να έχει μεγάλη απόδοση.”
Είμαι περήφανος
γιατί δεν συμβιβάστηκα,
γιατί δεν απαρνήθηκα
αυτό που είμαι.
Πορεύτηκα στη νύχτα
τραγουδώντας Σικελιανό,
Ελευθερίου, Χριστοδούλου.
Τραγούδια ωραία με λόγο σοβαρό.
Μου άρεσε η ποίηση
– ακόμη διαβάζω –
δεν μπορούσα λοιπόν
να τραγουδήσω κάτι φτηνό.
Ο ποιητής Δημήτρης Χριστοδούλου
έφτιαξε τον χαρακτήρα μου.
Σε αυτόν οφείλω τη γνωριμία μου
με την ποίηση, με τη λογοτεχνία.
Δεν είχα σχέση με τη μάθηση
και είμαι ευχαριστημένος
που προσπάθησα να μη μείνω αδαής.
Άνοιξα κάποια βιβλία,
γνώρισα ανθρώπους ξεχωριστούς.
Η γενιά μου
είχε διωγμούς, στερήσεις,
οικογένειες σε εξορίες.
Αγωνία για την επιβίωση,
όχι για το επιπλέον.
Ύστερα μπήκαν
και οι μεγάλοι σε αυτό.
Ποιητές και δημιουργοί.
Ήταν οι αιμοδότες.
Ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις.
Έτσι ακούσαμε
Βάρναλη, Σεφέρη, Ρίτσο.
Ο λαός αγαπούσε εξίσου
τη ”Συννεφιασμένη Κυριακή”,
και το ”Γιε μου,
σπλάχνο των σπλάχνων μου”.
Πάντα φορούσα λευκά ρούχα.
Στο Μεσαίωνα το λευκό
ήταν στοιχείο πένθους.
Τη ζωή που φεύγει,
αυτό που δεν πάει καλά,
τους δικούς μου αγνοούμενους,
τους άλλους στην εξορία.
Γεννήθηκα στην Καισαριανή.
Εδώ που μένω.
Εδώ γονείς, εδώ παιδιά,
εδώ έφυγαν όλοι οι αγαπημένοι,
από εδώ θα είναι
το τελευταίο ταξίδι.
Εδώ, στην Καισαριανή,
εξοικειωθήκαμε
νωρίς με τον θάνατο.
Δεν τον προκαλώ,
αλλά του λέω περήφανα:
”Δε σε φοβάμαι. Έλα να φύγουμε,
και θα τα πούμε στο δρόμο.”
Απόσπασμα από συνέντευξη
στη Γιώτα Συκκά.
Στο https://www.ertflix.gr/ekpompes-old/proswpika/08okt2017-prosopika/ ο ίδιος ο Αντώνης Καλογιάννης κάνει τον απολογισμό των 44 χρόνων στη μουσική… και εξομολογείται τον φόβο του για τον θάνατο στην Έλενα Κατρίτση. Μιλά πρώτη φορά για τη σύντροφο της ζωής του Ελένη, τη γυναίκα που έπαιξε σπουδαίο ρόλο στη ζωή του, για την ξαφνική απώλεια του γιου του, που ήταν καθοριστική και για τους συμβιβασμούς που έχει κάνει στην καριέρα του.
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
