Ο ίδιος είχε πει σε συνέντευξή του μιλώντας για τα παιδικά του χρόνια και τη μητέρα του:

“Τα παιδικά μου χρόνια θα ήταν ευχή να μην τα περάσει κανένας. Ξέρετε, βρεθήκαμε με τον αδελφό μου εσώκλειστοι σε μια σχολή, από 3 έως 7,5 χρόνων. Κατόπιν βρεθήκαμε κοντά στη μητέρα μας και εργαστήκαμε μαζί της στο μαγαζί που διατηρούσε για να μας αναθρέψει. Αν δεν δουλεύαμε, δεν θα ζούσαμε. Περάσαμε δυσκολίες πολλές, αλλά ήμασταν ενωμένοι. Εγώ, ο αδελφός μου και η μητέρα μου ζούσαμε σε ένα σπίτι 25 τετραγωνικών. Είχαμε, όμως, μια ηρωίδα μάνα, την κ. Πόπη, η οποία έδωσε τα πάντα και καταφέραμε να σπουδάσουμε”.

Σε άλλη συνέντευξή του ο κ. Πατούλης έχει πει:

“Η μάνα μου κατασκεύαζε τεχνητά λουλούδια για γάμους και βαπτίσεις, κι εγώ, θυμάμαι, σε ηλικία 10 ετών κατέβαινα με ένα λεωφορείο στο Μοναστηράκι και πήγαινα να πουλήσω χονδρική τα λουλούδια στα καταστήματα. Δουλεύαμε σκληρά και νυχθημερόν για να τα βγάλουμε πέρα. Όλοι περνούσαν καλά, για παράδειγμα, το Μεγάλο Σάββατο και το Πάσχα, κι εμείς εκεί…, έπρεπε να ετοιμάσουμε τους γάμους της Κυριακής του Θωμά ή τις λαμπάδες που έπρεπε να πουληθούν πριν από την Ανάσταση… Ξέραμε πως αν έμπαινε ο πελάτης στο μαγαζί, θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε να ζούμε, αν δεν έμπαινε, θα είχαμε πρόβλημα. Δύσκολα χρόνια, αλλά δεθήκαμε πολύ μέσα από όλα αυτά. Ιδιαίτερα εγώ κι ο Γιάννης.

Ο πατέρας ουσιαστικά δεν υπήρχε. Μια δυο φορές το δίμηνο ερχόταν να μας δει και τίποτε άλλο. Πέθανε σε ηλικία 60 ετών, όταν εγώ μπήκα στην Ιατρική.

Η μάνα μου δούλευε από δεκατριών ετών. Ήταν άντρας και γυναίκα μαζί. Μια γυναίκα χωρισμένη εκείνα τα χρόνια, που να δουλεύει με δύο παιδιά, ήταν πολύ δύσκολο. Το δε διαζύγιο ήταν για την εποχή εκείνη ένα μελανό σημείο. Είναι μια ηρωίδα μάνα που δεν ξανάφτιαξε ποτέ τη ζωή της. Δεν ήθελε επ’ ουδενί να μας αποχωριστεί για να κάνει τη ζωή της. Θυσιάστηκε για τα αγόρια της”.

πηγή: thetoc.gr