Ξεναγός ε;; Σαν την Έλενα Ναθαναήλ στην “Επιχείρηση Απόλλων”;;
“Πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό. Καμιά φορά νοιώθω ότι δεν μας ξέρει καλά ο κόσμος, ειδικά εδώ στην Ελλάδα. Μας βλέπουν ως ένα συμπλήρωμα του tzatziki, horiatiki και feta, ένα κομμάτι των πολύχρωμων τουριστικών καρποστάλ της δεκαετίας του ’60. Οι καιροί επιβάλλουν να ξανασυστηθούμε, να δει ο κόσμος ποιοι είμαστε. Κάποιοι λένε ότι είμαστε η βιτρίνα της χώρας και του τουρισμού. Οι βιτρίνες είναι όμορφες και εύθραστες κρύβουν όμως ένα περιεχόμενο, ένα πυρήνα πολύ πιο όμορφο από το περίβλημα.
Νοιώθω ότι αυτό που είμαστε είναι μια ψηφίδα, μια μικρογραφία του λαού της χώρας μας, τουλάχιστον γι’αυτούς που επιλέγουν οργανωμένες εκδρομές. Ο καθένας από εμάς πρεσβεύει και εκπροσωπεί την χώρα, τον πολιτισμό, τα ήθη και τα έθιμα, την σύγχρονη πραγματικότητα, το χαμόγελο, την ζωντάνια. Έχουμε ένα όπλο στα χέρια μας, πολύ δυνατό, όμορφο σαν μυκηναϊκό σπαθί. Από εμάς (και από εμάς) εξαρτάται με το ποιά εικόνα θα φύγει ο επισκέπτης της χώρας μας και η εικόνα που θα διαδώσει συχνά πηγάζει από τα δικά μας λόγια. Εμείς θα απαντήσουμε στα ερωτήματά του, όχι μόνο για το πολιτιστικό μας πλούτο, αλλά για όλο το ψηφιδωτό της χώρας. Κάθε κομμάτι του δίνουμε χρώμα, εκείνο που επιλέγουμε εμείς, εκείνο που θα θέλαμε να αγαπηθεί ίσως, όχι ψέμα, όχι κάτι αποστειρωμένο κάτι που να αγγίζει την ανθρώπινη κλίμακα, μια όμορφη αφήγηση του τι είναι Ελλάδα, Έλληνες, Αθήνα, Ακρόπολη, Ρόδος, Μύκονος.
Για μένα που αγαπώ την Αθήνα, είχα πάντα άγχος ο επισκέπτης της πόλης μου, που θα έβλεπε εμένα περισσότερο από οποιονδήποτε αν θα έφευγε με μόνη σκέψη ποτέ θα γυρίσει πάλι. Ήθελα να τον μαγέψω, να ζωντάνεψω την πόλη και να βγάλω στην επιφάνεια τα χιλιάδες πρόσωπα της, να επιλέξω μια από τις χιλιάδες διαφορετικές ιστορίες που μπορεί να ειπωθούν για τον Παρθενώνα, να βλέπω ένα αληθινό μειδίαμα στο πρόσωπο του, ένα μάτι λαμπερό από τον θαυμασμό μιας πληροφορίας που αγνοούσε να στροβιλίζεται από χαρά έστω νοητά και να νοιώθει ευλογημένος που επέλεξε την χώρα μου.
Είναι ευθύνη και στο τέλος ευτυχία και η δική μου/μας προσήλωση σε αυτό, είναι μια μεγάλη νίκη. Θυμάμαι τι μας έλεγε η δασκάλα μας στην σχολή, στην αρχή νόμιζα για να μας ψαρώσει: Δεν υπάρχει βροχή, δεν υπάρχει δεν είμαι καλά, κανείς δεν θα σε αντικαταστήσει. Πρέπει να το κάνεις πάσει θυσία με ένα χαμόγελο στα χείλη και αν δεν το’χεις πρόχειρο εκείνη την μέρα, σκέψου πόσο αγαπάς την δουλειά σου. Το μνημείο ποτέ δεν το κοιτάζουμε όταν ξεναγούμε, το’χουμε πλάτη, είναι μέσα στο DNA μας. Το δείχνουμε όπως οι μετερεωλόγοι λένε τον καιρό, στην πραγματικότητα μπροστά σε ένα κενό τοίχο, ενώ εμείς βλέπουμε μια Ελλάδα με ήλιο, σύννεφα και βαρομετρικά χαμηλά. Το χέρι μας πάει φυσικά στο κάθε σημείο γιατί όλο το μνημείο είναι στο μυαλό, το βλέπουμε ολοκάθαρα, το ξέρουμε σαν το δρόμο για το σπίτι. Εμείς κοιτάζουμε τον κόσμο και τα μάτια τους.
Παρά την σημασία μας, παρόλο που είμαστε πρεσβευτές μια χώρας, η χρονιά αυτή έκλεισε για μας πολύ σκληρά. Έχω σχεδόν βαρεθεί να ακούω την κουβέντα “τα ίδια συμβαίνουν έξω”. Έξω λοιπόν οι ξεναγοί πήραν από 7000 έως 15000 ευρώ. Εμείς κλείσαμε την χρόνια με 1865 ευρώ και αυτά με άπειρο αγώνα. Ήμασταν αόρατοι όπως όλα αυτά τα χρόνια που η σχολή μας ήταν κλειστή και άνοιξε το 2018. Ελπίζω κάποια στιγμή να μας δοθεί η θέση που μας αξίζει, για την οποία παλέψαμε. Ελπίζω όταν θα έρθει η ώρα και μας ρωτήσουν για την πιο δύσκολη χρονιά που περάσαμε να μπορούμε να πούμε ότι μας φέρθηκαν όπως μας άξιζαν. Σαν άτομα του τουρισμού που αγαπούν και δείχνουν σε χιλιάδες κόσμου την χώρα που ξέρουν τόσο καλά”.
Kostis Talos
Αφιερωμένο στους ξεναγούς
ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟ APP
