από Άρης Δημοκίδης

Μια αναγνώστρια μου έγραψε:

«Ελπίζω να μη σας κουράσω με το mail μου.

Σας γράφω για να σας μιλήσω για μία κοπέλα, την Λίτσα που πέθανε χτες στα 37 της από τον κορονοιό. Σας στέλνω δυο screenshots, από το facebook της Λίτσας, που είναι ανοιχτό…

Η Λίτσα έμενε στην Έδεσσα απέναντι από το νηπιαγωγείο μου και ήταν λίγο πιο μικρή από εμένα.

Την ήξερα από τότε. Δεν ήμασταν φίλες, αλλά την Λίτσα πάντα τη θαύμαζα. Είχε φάει πολύ bulling λόγω της εμφάνισής της, που δεν ήταν μέσα στα στανταρ που “απαιτεί η κοινωνία”.

Η Λίτσα ήταν όμως ένα πλάσμα υπέροχο, με δυο μάτια καταγάλανα και φωτεινά. Ήταν πάντα, μα πάντα χαμογελαστή. Ένας αισιόδοξος άνθρωπος.

Εργαζόμενη στο χώρο της υγείας, στο νοσοκομείο της Νάουσας, πόσταρε το καλοκαίρι, όπως θα δείτε, αυτά τα δυνατά λόγια…

Τους σεβάστηκε όλους, βοήθησε να ζήσουν όλοι, όμως έχασε η ίδια τη ζωή της.

Πόσο συγκινητικά είναι τα λόγια της σήμερα. Και πόσο συγκλονιστική η φωτο εξωφύλλου που είχε βάλει, με το σκίτσο νοσηλεύτριας που ύψωνε δάχτυλο στον κορωνοϊό…